انواع کاهش شنوایی

همه انواع کاهش شنوایی یکسان نیستند و هر شخص امکان دارد نوع خاصی از کاهش شنوایی را تجربه کند. این مسئله بسیار مهم است که انواع مختلف کاهش شنوایی را بشناسید. بنابراین شما متوجه خواهید شد که متخصص شنوایی چرا و چگونه دستگاه‌ های مختلف را در ارزیابی شما دخیل می کند.

به طور کلی کاهش شنوایی به دو دسته انتقالی و حسی عصبی تقسیم می ‌شوند. تفاوت میان این دو مربوط به محلی است که کاهش شنوایی از آن سرچشمه می گیرد.

کاهش شنوایی گوش خارجی و میانی (انتقالی) :

کاهش شنوایی انتقالی به دلیل مشکلاتی در گوش خارجی و میانی ایجاد می ‌شود که امکان دارد مانع از رسیدن صدا به گوش داخلی شود. شایع ترین دلیل آن ممکن است که تجمع جرم گوش در مجرا، پرده گوش پاره ، وجود مایع در گوش میانی یا استخوانچه آسیب‌دیده یا از هم گسیخته گوش میانی باشد.

کم شنوایی گوش داخلی (حسی –عصبی):

این نوع از کاهش شنوایی زمانی رخ می‌ دهد که رشته‌ های عصبی ظریف گوش داخلی دچار آسیب شود. این مشکل مانع از انتقال صحیح و کارآمد صدا می ‌شود. این مشکل امکان دارد که در اثر قرارگرفتن مداوم در برابر سر و صدا ایجاد شود اما اصلی‌ترین و معمول ترین دلیل کاهش شنوایی حسی عصبی فرآیند طبیعی پیری است. برخی از سلول ‌های حسی عصبی در سن 50 سالگی فرسوده می‌ شوند؛ در حالی که برخی دیگر تا سن 80 سالگی نیز عملکرد خوبی دارند. این مشکل در بیشتر موارد دائمی است.

کاهش شنوایی آمیخته :

به کاهش شنوایی که ناشی از هم علل انتقالی و هم حسی-عصبی باشد ،اطلاق می شود .

درجات کاهش شنوایی :

سطوح کاهش شنوایی از مقیاس طبیعی (بدون کاهش شنوایی )  تا کاهش شنوایی عمیق  قابل تصور است. در طی انجام آزمون شنوایی متخصص شنوایی شناس دامنه شنوایی شما را براساس دسی بل اندازه‌گیری می‌کند. همانگونه که در نمودار زیر می ‌بینید هر اندازه که دسیبل بیشتری جهت شنیدن صدا نیاز باشد؛ کاهش شنوایی جدی ‌تر است. صدای خش خش برگ یا زمزمه مثالی برای صدا های بین 16 تا 25 دسی بل به شمار می‌رود.