بایدها و نباید ها: برای خانواده و دوستانم

برای خانواده و دوستانم

هنگامی که دوست یا شخص عزیزی رنج می کشد؛ این طبیعی است که بخواهید پشتیبان و دلگرم کننده باشید. تعدادی باید و نباید وجود دارد که افراد مبتلا به اختلال وستیبولار و عدم تعادل، آرزو می کنند که اعضای خانواده و دوستان آن ها بدانند.

باید ها

• شنونده خوب و فعالی باشید. ما می خواهیم بدانیم که شما اهمیت می دهید و گاهی نیاز داریم که تنها به خاطر تخلیه خود حرف بزنیم؛ ولی باید متوجه شوید که اوقاتی وجود دارد که آنقدر خسته هستیم که توانایی ادامه مکالمه را نداریم.
• سر بزنید. خواه از طریق پیام متنی، ایمیل، کارت یا شبکه های مجازی، احوال ما را جویا شوید. بگذارید بدانیم که به یاد ما هستید و اهمیت می دهید. مجبور نیستید زیاد صحبت کنید.
• انجامش دهید. لطفاً نپرسید کاری وجود دارد که شما بتوانید آن را انجام دهید-فقط انجامش دهید. ما دوست نداریم، سربار باشیم و اگر شما بپرسید که آیا به کمک احتیاج داریم؛ به احتمال زیاد خواهیم گفت: خیر؛. در عوض استقبال خواهیم کرد اگر غذا را آماده کنید یا از بچه ها چند ساعت نگهداری کنید و به مسائل مهم زندگی ما نظارت کنید.
• به قرار ملاقات ها بروید. این همیشه مفید است؛ به خصوص زمانی که ما احساس خوبی نداریم. ما ممکن است؛ علائم جدیدی که داریم یا مسائلی که پزشکان توصیه کرده اند را فراموش کنیم. در عوض شما بهتر است؛ اطلاعات کاملی از بیماری و علائم بیماری به دست بیاورید.
• در مورد علائم و تشخیص های بیماری تحقیق کنید. اطلاعات کاملی از علائم بیماری وستیبولار و اختلالات عدم تعادل در این سایت دریافت خواهید کرد: سمعک البرز
• درک کنید که علائم ممکن است روز به روز و لحظه به لحظه تغییر کنند.
• از ما دعوت کنید. دعوت به اجتماعات خانوادگی و سایر رویدادها جالب است ولی باید درک کنید که ما مشکل خود را بروز ندهیم حتی اگر بگوییم که این کار را انجام می دهیم. علائم ما لحظه به لحظه زندگی ما را کنترل می کند. اگر آن را نشان دهیم عالی است؛ اما لطفاً درک کنید که ممکن است مدت زمان کوتاهی کنار شما بمانیم.
• کارها را ساده کنید. لطفاً امور مربوط به ما را ساده و آرام و ساکت نگه دارید. بسیاری از ما قادر به انجام چند کار به صورت همزمان نیستند. ما مجبوریم در یک لحظه تنها روی یک کار تمرکز کنیم. تحریک بیش از حد ممکن است؛ علائم ما را تشدید کند.
• ما را باور کنید. یکی از نا امید کننده ترین مسائل این است که مردم به علائم ما شک کنند؛ زیرا به نظر نمی رسد که ما بیمار باشیم. این علائم کاملاً واقعی هستند، مطمئن باشید.
• صبور، انعطاف پذیر و روشن فکر باشید.
• با ما همدل باشید ولی برای ما دلسوزی نکنید.

نبایدها

• نصیحت کردن. به احتمال زیاد ما تمامی علائم و تشخیص های بیماری خود را جامع و کامل در اینترنت جستجو کرده ایم؛ اگر تصور کنیم؛ انجام کاری کمک کننده است، قطعاً انجام می دهیم یا قبلاً انجام داده ایم. اگر نیاز به نصیحت باشد، بدون شک، خودمان درخواست خواهیم کرد.
• کوچک شمردن یا مقایسه علائم. بسیاری از علائم ما مزمن هستند اما شدت آن ها لحظه به لحظه متفاوت است. علائم هر شخص با دیگری متفاوت است. آنچه برای یک شخص مفید است؛ ممکن است برای دیگری مفید نباشد.
• غمگین شدن یا شخصی کردن مسئله، هنگامی که مجبور به لغو یک قرار در آخرین لحظه می شویم. تنها کافی است انتظار این مسئله را داشته باشید و بدانید که اگر قادر به نشان دادن آن باشیم؛ حتماً این کار را انجام می دهیم. می دانیم که تقاضای بزرگی است ولی عدم توجه به دیگران، کاری است که ما اغلب مجبور به انجام آن هستیم. به این دلیل که استرس و نگرانی در خصوص نا امید کردن و آسیب رساندن به خانواده و دوستان، استرسی غیر ضروری به زندگی ما تحمیل می کند که علائم ما را تشدید خواهد کرد.
• ناپدید شدن. بسیاری از دوستان و اعضای خانواده، به دلیل اینکه از آنچه در جریان است، بی اطلاع هستند؛ ناپدید می شوند. سکوت از جانب دوستان نا امیدکننده است. تماس بگیرید؛ پیام بدهید؛ در شبکه های مجازی پیغام بگذارید؛ چیزی بگویید که بدانیم به ما فکر می کنید.
• ترس از واقعی بودن. همانی باشید که قبل از بیماری ما بوده اید. ما دلتنگ خود در گذشته هستیم. نمی خواهیم برای شما نیز دلتنگ شویم. بیایید بخندیم؛ گریه کنیم و حرف بزنیم!

لطفاً درک کنید:

مبانی: رنج علائم از خفیف به شدید، به صورت لحظه به لحظه در حال تغییر است. هر شخص ممکن است؛ علائم مشابه یا متفاوتی را تجربه کند که شدت آن ها متغیر هستند.

• ممکن است ما از محیط های پر سر و صدا دوری کنیم. بسیاری از افرادی که از این بیماری رنج می برند؛ به سختی می شنوند یا ناشنوا هستند. آنها ممکن است به سر و صدا حساس باشند. این افراد از سمعک استفاده می کنند یا در محیط های پر سر و صدا عملکرد خوبی ندارند.
• علائم ما غیرقابل پیش بینی هستند.
• با اینکه ممکن است خوب به نظر برسیم؛ احتمال دارد در حال تحمل یک ناراحتی باشیم.
• موارد مختلفی همچون: استرس، تحریک بیش از حد، آب و هوا، کمبود استراحت و غیره علائم ما را تشدید می کنند.
• ما همیشه بیمار به نظر نمی رسیم و دوست نداریم بشنویم که می گویید: ” تو که خوب به نظر می رسی!
• ما دیگر آن شخص سابق نیستیم. ما برای آنچه در گذشته بوده ایم عزاداری می کنیم؛ زیرا قادر به انجام بسیاری از اموری که پیش از این انجام می دادیم؛ نیستیم. بنابراین بله، هرازگاهی گریه می کنیم.

مواردی که دلمان نمی خواهد بشنویم:

• اوه، از این حالت خارج شو. اگر می توانستیم، این کار را انجام می دادیم.
• ولی تو که مریض به نظر نمی رسی. اگر به همان اندازه ای که به نظر می رسد، حال خوبی داشتیم، اکثر امور را به راحتی انجام می دادیم.
• همه چیز در ذهن توست. خب، هم اره و هم نه. علائم مربوط به برخی مسائل موجود در سیستم وستیبولار من است که در داخل سر رخ می دهد، اما نه، این ها تنها تصور من نیستند.
• تو فقط به کمی استراحت نیاز داری. چرا که نه، آن را انجام می دهیم ولی این قرار نیست از ما محافظت کند.
• حداقل….
• آیا رژیم……. را امتحان کرده ای؟
• آیا ورزش و تمرین را امتحان می کنی؟
• آرزو داشتم، مانند تو در خانه می ماندم.
• واقعاً هنوز بیمار هستی؟
• فقط به اندازه توانت به تو محول شده است.
• من می دانم چه احساسی داری.
• اوه. این فقط یک میگرن است.