به اينستاگرام مركز ما بپيونديد.بخش‌هایی از سیستم ایمنی که به طور مداوم و در پشت صحنه کار می‌کنند، بدن را در جستجوی مهاجمان بیگانه کمک می کنند و پس از یافتن آنها، بی‌رحمانه به آنها حمله می‌کنند. در موارد نادر، در برخی از افراد، سیستم ایمنی بدن دچار اختلال می شود و سلول های خودی را به عنوان بیگانه می شناسد و یک حمله مرگبار را آغاز می کند. این حمله به سلول های خودی به عنوان یک واکنش خود ایمنی نامیده می شود.
سیستم ایمنی می تواند فقط به گوش حمله کند و یا به برخی دیگر از اعضای بدن مانند چشم و یا به کل بدن حمله کند. یک واکنش خودایمنی، از خود باقیمانده ها و رسوباتی برجای میگذارد بنابراین حتی اگر گوش مستقیما مورد حمله قرار نگیرد، می‌تواند تحت تاثیر این رسوباتی که از مناطق دیگر به گوش آورده شده است قرار بگیرد و مشکلاتی را برای گوش ایجاد کند.
برخی از اختلالات خودایمنی که می توانند بر گوش تأثیر بگذارند عبارتند از: سندرم کوگان، پلی کندریت عودکننده، پلی آرتریت ندوزا، گرانولوماتوز وگنر، لوپوس اریتماتوز سیستمیک، کولیت اولسراتیو، سندرم شوگرن و آرتریت روماتوئید.
کم شنوایی به عنوان اصلی ترین علامت بیماری های خودایمنی گوش داخلی شناخته می شود. اما سیستم دهلیزی نیز می تواند مورد حمله قرار گیرد. علائم دهلیزی تجربه شده به چندین عامل بستگی دارد. این عوامل عبارتند از: سرعت رخ داد فقدان دهلیزی، شدت آسیب، اینکه آیا یک طرف یا هر دو طرف تحت تأثیر قرار گرفته است . علائم مشکلات خودایمنی می تواند مشابه و حتی غیر قابل تشخیص از سایر اختلالات دهلیزی باشد.
تشخیص یک اختلال خود ایمنی به عنوان ایجاد کننده علائم آسیب گوش داخلی بسیار دشوار است. برای موفقیت در تشخیص یک پزشک باید در این اختلالات آموزش دیده باشد و تجربه کافی داشته باشد.
علاوه بر این، اگر علائم دهلیزی به عنوان بخشی از یک مشکل در سراسر بدن رخ دهند، علائم غیر دهلیزی همزمان ،ممکن است تشخیص را دشوار کند.
به طور کلی، اختلالات خودایمنی در زنان بیشتر از مردان و کمتر در کودکان و افراد مسن رخ می دهد. هنگامی که گوش مورد حمله قرار می گیرد، پیشرفت آسیب و از دست دادن عملکرد سریع است و طی هفته ها تا ماه ها اتفاق می افتد و معمولاً به سرعت به گوش دوم پیش می رود.
بیماری خود ایمنی گوش داخلی( Autoimmune Inner Ear Disease ) نامی است که برای توصیف انواع اختلالاتی استفاده می شود که در آن گوش تنها هدف حمله سیستم ایمنی است. این اختلال با سایر اختلالات دهلیزی متفاوت است زیرا درمان دارویی در صورت انجام زودهنگام می تواند موفقیت آمیز باشد.در این بیماری تشخیص زودهنگام مهم است زیرا درمان نه تنها می تواند پیشرفت بیماری را متوقف کند، بلکه در برخی موارد می تواند آسیب را به طور کامل برطرف کند.
درمان‌های استاندارد برای واکنش‌های خودایمنی، داروهایی هستند که عملکرد سیستم ایمنی را کاهش می‌دهند (سرکوب سیستم ایمنی)، و اثراتی هم روی بدن دارند. استفاده از آنها مستلزم اهتمام از جانب بیمار و تجویز کننده است. این داروها شامل استروئیدها، داروهای شیمی درمانی، داروهای مخصوص پیوند اعضا و داروهای ضد تومور هستند. پزشک باید در مورد این داروها و عوارض جانبی آنها آگاه و با تجربه باشد و بیمار هم باید دستورات پزشک را به دقت دنبال کند. با اقدامات احتیاطی مناسب، درمان می تواند نسبتاً ایمن باشد و نتایج می تواند بسیار حائز اهمیت باشد.
