درمان های تجربی برای وزوز گوش

 
به طور کلی هم اکنون درمان های بالقوه و نوینی در زمینه درمان وزوز گوش در حال انجام هستند. در این مقاله به برخی از درمان های پیشرفته و در حال توسعه پرداخته ایم که هنوز به تایید قطعی در کاربرد بالینی نرسیده اند.

خواهشمندیم به این نکته توجه کنید که این روش های درمانی آزمایشی هستند و برای بیماران خارج از آزمایش های بالینی قابل دسترس نخواهد بود.

چرا از این روش ها به عنوان روش های درمانی “تجربی” یاد می شود؟

در واقع بسیاری از درمان های احتمالی که در زیر آمده است، نتایج اولیه و امیدوارکننده ای را ارائه داده است. با این وجود تمام این روش های درمانی همچنان در حال پیشرفت هستند. به منظور تایید ایمنی و کارآمدی در این روش های درمانی به اطلاعات بیشتری نیاز داریم. در حقیقت این امر به ویژه در روش هایی که جراحی تهاجمی لازم است، احتمال خطرات قابل توجه برای سلامتی، بیشتر از مزایای بالقوه در آن است. پیشنهاد ما به بیماران این است که تا زمان توسعه دائم این روش های امیدوارکننده، ابتدا از گزینه های درمانی معتبر برای درمان این عارضه استفاده کنند.

تجدید تحریک مغناطیسی جمجمه ( rTMS)

در این روش به منظور کاهش عملکرد عصبی از تحریک الکترومغناطیسی شدید استفاده می شود. طبق این اصل که وزوز گوش از بیش فعالی در قشر عصبی مغز ناشی می شود، محققان بر این باورند که چنین تحریکی میزان درک و شدت وزوز گوش را کاهش می دهد. به این صورت که تجدید تحریک مغناطیسی از طریق فنری مغناطیسی و غیر تهاجمی، با احتیاط در مجاورت سر بیمار قرار می گیرد، تا بدین ترتیب ضربان های الکترومغناطیسی را به بافت های زیرین مغز برساند. تحقیقات اولیه درباره rTMS، نتایج متفاوتی را به دنبال داشته است. به منظور بهبود کارایی بالینی rTMS، محققان باید دستورالعمل های درمانی، مانند جایگاه مناسب برای فنر، دفعات تحریک، میزان شدت و تکرار درمان ها در بیماران را به کار گیرند.

تحریک جریان مغناطیسی مستقیم فراجمجمه ( tDCS )

به طور کلی تحریک جریان مستقیم فراجمجمه، شکل دیگری از درمان الکترومغناطیسی غیرتهاجمی به شمار می رود. بیماران یک سری الکترودهایی را در روی پوست سر خود قرار می دهند که ضربان های الکترومغناطیسی را از جمجمه به بافت زیرین مغز منتقل می کند. همچنین میزان تحریک الکتریکی بسته به میزان تحریک پذیری عصبی در زیر هر الکترود متفاوت است. تحقیقات در خصوصtDCS امیدوارکننده بوده است. برخی مطالعات نشان داده است که در 40 درصد از بیماران این نوع درمانی مفید بوده است. با این وجود قبل از تایید صد در صدی این راه کار، همچنان انجام آزمایشات بالینی بیشتری لازم است.

تحریک عمقی مغز ( DBS )

هم اکنون تحریک عمقی مغز به عنوان روشی بالینی برای بیماران مبتلا به پارکینسون، لرزش و سایر بیماری های مزمن پزشکی به حساب می آید. روشDBS برخلاف tDCS و rTMS به عنوان راه کاری تهاجمی به طور مستقیم کاشت الکترودها در مغز را انجام می دهد. در حقیقت اکثر داده های مربوط به اثر بخشی DBS در درجه اول، برای بیماران تحت درمان مانند پارکینسون است. به عبارت کلی محققان قبل از ایجاد یک درمان مناسب برای وزوز گوش باید مناطق بهینه هدف را برای تحریک در مغز شناسایی کنند.

کاشت سطح مغز

در واقع برخی از دانشمندان در حال آزمایش در جهت استفاده از کاشت های سطح مغز هستند. (الکترودهایی که با جراحی در قسمت خارجی مغز قرار دارند). مانند سایر روش های تحریک مغز، برخی از شواهد امیدوارکننده در مورد کاشت سطح مغز نیز وجود دارد. اما لازم به ذکر است که همچنان تحقیقات بیشتری به منظور شناسایی برای محل قرار گرفتن الکترودهای ایده آل در مغز لازم است. توجه کنید که این راه کار با خطرات چشم گیری در رابطه با جراحی عصب همراه است.

تحریک عصب واگوس ( VNS9 )

به طور کلی عصب واگوس از گردن عبور کرده و مغز را به قلب و دستگاه گوارش متصل می کند. در گذشته استفاده از الکترودهای کاشته شده، برای کنترل صرع وافسردگی نتایج موثری را ارائه داده است. برخی از محققان بر این باورند که این راه کار احتمالا به درمان وزوز گوش در افراد مبتلا کمک شایانی می کند. لازم به ذکر است که بررسی های انجام شده در مورد تاثیر VNS، نتایج متنوعی را نشان داده است. بر همین اساس بسیاری از محصولات علمی از شرکت های خصوصی در تلاش برای تولید VNS تجاری هستند. علاوه بر آنچه گفته شد VNS، مانند سایر دستگاه های داخلی بدن، خطرات مربوط به جراحی را به دنبال خواهد داشت.