دلایل کاهش شنوایی

 
کاهش شنوایی از آنچه تصور می کنید متداول تر است. این مشکل امکان دارد که در هر حالت، سن یا هر مقطعی از زندگی برای شما اتفاق بیفتد و البته کاهش شنوایی به دلایل بسیار متعددی رخ می دهد.

• کاهش شنوایی به دلیل افزایش سن :

متداول ترین نوع کاهش شنوایی مربوط به افزایش سن است که پیرگوشی نیز نامیده می شود. این نوع از کاهش شنوایی به صورت تدریجی و در طول زمان رخ می دهد و قسمتی طبیعی از زندگی همه ما است. اگرچه کاهش شنوایی در اثر افزایش سن دائمی به شمار می رود اما علائم آن بوسیله سمعک ها قابل درمان است.

امکان دارد که کاهش شنوایی مربوط به افزایش سن با علائم زیر آغاز شود:

• متوجه نشدن بخش هایی از مکالمه
• تقاضا از اطرافیان جهت تکرار مکالمه
• مشکل در شنیدن اصوات با فرکانس بالا همچون صدای کودکان یا پرندگان

کلید درمان موفق این است که شنوایی خود را پیش از شدید تر شدن علائم مورد ارزیابی قرار دهید.

• کاهش شنوایی ناشی از نویز (NIHL) :

یکی دیگر از انواع متداول کاهش شنوایی در اثر قرارگیری مداوم در معرض سر و صدای زیاد به وجود می آید. صداهای روزمره مانند ترافیک، موسیقی با صدای بلند، رستوران ها و موارد دیگر بر شنوایی شما تأثیر می گذارند. کاهش شنوایی مرتبط با صدای بلند به طور کلی موقتی است اما تکرار قرارگیری در برابر سر و صدای زیاد بهبودی را برای گوش های شما دشوار می کند. با گذشت زمان، کاهش شنوایی امکان دارد که دائمی شود. مهم است که قرارگیری در معرض صدای بلند را به حداقل برسانید، بدین منظور از محافظ گوش و هدفون مناسب استفاده کنید.

• کاهش شنوایی ارثی :

برخی از انواع کاهش شنوایی ژنتیکی است و از والدین به ارث می رسد. کاهش شنوایی ارثی امکان دارد که حسی -عصبی یا انتقالی باشد. بیشتر مشکلات شنوایی ارثی از بدو تولد وجود دارند اما برخی دیگر نیز امکان دارد که با گذشت زمان ایجاد شوند.

• کاهش شنوایی حسی عصبی شامل آسیب به سلول های مویی گوش داخلی یا عصب شنوایی می شود و همچنین امکان دارد در اثر افزایش سن، برخی ویروس ها یا حتی قرارگیری در معرض صداهای بلند ایجاد شود.
• کاهش شنوایی انتقالی در اثر ایجاد انسداد در گوش خارجی یا میانی ایجاد می شود. این نوع از کاهش شنوایی از بدشکلی لاله های گوش ،پارگی پرده گوش ، عفونت یا تومورهای خوش خیم بوجود می آید.

• کاهش شنوایی مربوط به بیماری یا مصرف دارو :

انواع مختلفی از بیماری و داروها وجود دارند که موجب کاهش شنوایی یا تحریک آن می شوند. عفونت در گوش میانی امکان دارد که موجب کاهش شنوایی موقت یا دائمی شود. بیماری هایی همچون منییر و اوتوسکلروز نیز با کاهش شنوایی همراه هستند.

برخی از داروها که به نام داروهای اتوتوکسیک شناخته می شوند؛ به کاهش شنوایی مرتبط هستند. آنتی بیوتیک هایی همچون آمینوگلیکوزید، آسپرین و داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی( NSAIDs ) و داروهای مخصوص شیمی درمانی جزو این دسته به شمار می روند.

• کاهش شنوایی مربوط به آسیب به سر:

تصادف یا ضربه به سر یا گوش امکان دارد که موجب کاهش شنوایی شود. این اتفاق به این دلیل رخ می دهد که ضربه به ساختار داخلی یا خارجی گوش آسیب می رساند. آسیب دیدگی های جزئی نیز در برخی مواقع منجر به کاهش شنوایی می شوند. به همین خاطر در هر سنی آسیب دیدگی رخ دهد؛ پیگیری درمان پزشکی ضرورت دارد.

تومورها نیز علائم کاهش شنوایی همچون وزوز یا احساس پری در یک یا هر دو گوش را ایجاد می کند. تومورها با جراحی قابل درمان هستند اما آسیب شنوایی آن ها امکان دارد که دائمی باقی بماند.